Шинклер Федос - Стрэлачнiк Мiгай (На Белорусском Языке)
Хвядос Шынклер
Стрэлачнiк Мiгай
Хто яе ведае, што зрабiла чыгунка з нашым Сымонам. Але вярнуўся ён са
службы на чыгунцы iншым чалавекам. Нiбы падмянiў яго хто там цi ўракнуў. Хто
яго ведае...
Памятае наша вёска Сымона Мiгая вясёлым, гуллiвым хлапцом, якi красiў усю
моладзь. Прыгожы, зграбны хлапец. Чарнявы, з кучаравай галавой, з шэрымi
прыгожымi вачыма - заглядзiся. Нiякае гульбiшча, нiякае пракуднiцтва не
абыходзiлася без яго. Ды што - не абыходзiлася! Ён звычайна быў i
завадатарам-канаводам на ўсе ўчынкi. Калi ж траплялася - не адкiдаў i чарку
гарэлкi перакулiць. А разгуляецца, дык чаркай справа i не канчалася.
Што казаць - спрытны, самавiты хлапец быў!
Так ад роду было яму напiсана быць украсай нашае вёскi. Прайшлi б маладыя
гады, перабушавала б маладая кроў - быў бы з яго добры разумны гаспадар. Так
заўсёды бывае. Але не па сэрцу яму вясковае жыццё прыйшлося, не захацеў
па-дзедаўску сядзець - працаваць на зямлi, захацеў выйсцi ў людзi, працерабiць
сабе новы шлях. Не падабаўся яму сялянскi лазовы лапаць, захацеў набыць
гарадскiя блiскучыя боты. Вось i пайшоў ён на службу, на чыгунку. Казалi
людзi, пашанцавала Сымону: прыладзiўся, усталяваўся недзе служыць
стрэлачнiкам.
Ды нядоўга нешта паслужыў. Неяк праз гады тры зноў з'явiўся ён у роднай
вёсцы.
Ды другiм чалавекам прыйшоў да нас Сымон Мiгай. Не пазнаць у iм былога
гуллiвага, гарэзлiвага завадатара. Цiхi нейкi, мэрам да зямлi прыбiты, стаўся.
Няма былой весялосцi ў вачах, нейкi балючы сум бязмерны вiдаць у iх. Няма
спрытных жвавых рухаў, замест iх паважнасць нейкая, сталасць ды павольнасць.
Смеху, ухмылкi не пабачыш на вуснах яго - крывiць iх, скажае нейкая балючая
грымаса, лапкi-зморшчынкi. А калi гарэлкi чарку па старому звычаю дакляруе хто
выпiць - глыбока, цяжка ўздыхне ды моўчкi адыдзе.
Чалавек малады, а на вячорках нiдзе яго не пабачыш, ад людзей хаваецца i
да грамады рэдка падыходзiць.
Другi, зусiм другi чалавек...
I з чаго б то стала? Колькi разоў пачыналi людзi дапытвацца ад Мiгая, чаму
пакiнуў ён чыгунку, цi добра працаваць на ёй, цi няўжо на вёсцы лепей, -
нiчога не адказвае, махне рукой ды пойдзе.
Дзiвак чалавек, што казаць...
Нешта нейкае зрабiла з iм чыгунка. Хто ж яго ведае... Знаходзiлi некаторыя
з тых, што языком ахвочы патрапаць ды розум маюць спрытны, дапытлiвы, розныя
здагадкi, але нiчога путнага i яны прыдумаць не маглi.
Здагадкамi тут нiчога не растлумачыш. Дый хацелася ведаць сапраўдную
праўду. А Мiгай нiчагуткi казаць не хоча, абмiнае, адхiляе ўсе пытаннi. Так i
пачалi казаць у нас пра яго: Мiгай - не чапай.
Так-так... Другiм чалавекам вярнула нам чыгунка Сымона Мiгая.
Цёплым вясновым надвячоркам павыпаўзалi людцы з хат адпачыць ад дзённае
працы, пагаманiць аб тым аб сiм, парадавацца на ажываючую прыроду, поўнымi
грудзьмi ўдыхнуць у сябе лёгкае, пахучае паветра.
Сабралася грамада ля хаты старога дзядзькi Нiчыпара, якi нямала пабачыў на
сваiм доўгiм жыццёвым шляху, нямала меў розных прыгод.
Ён, як i заўсёды, заўладаў агульнай увагай, апавядае, як давялося яму
праехаць аднойчы на чыгунцы, колькi папакутаваць давялося яму, непiсьменнаму,
загнанаму вясковаму чалавеку, якi не ведае распарадкаў чыгуначнай сумятнi.
Колькi гора нацярпеўся, колькi паздзекавалiся з яго разбазыраныя чыгуначныя
чыноўнiкi.
- Лепей i не знацца, браткi мае, з гэтай чартапхайкай! - заключыў дзядзька
Нiчыпар.
- Вось i не кажыце, дзядзька, - адазваўся тут Сымон Мiгай. - Не ведаеце вы
чыгункi, нельга i казаць пра яе гэтак!
- Што не ведаю
